اصل مصلحت در فقه مذاهب اسلامي، مبناي حكم وجوب وحدت در جامعه اسلامي

يكي از اصول و عناصري كه در معارف ديني و احكام فقهي مذاهب اسلامي مطرح است، عنصر مصلحت است. تتبع در متون فقهي به طور قطع ثابت مي كند كه مصلحت در اصطلاح فقه به معناي لغوي و عرفي آن (خير و صلاح) به كار رفته است با اين حال بسياري از انديشمندان اسلامي معناي اصطلاحي مصلحت را با حفظ و رعايت مقاصد شريعت و حفظ اصول 5 گانه (دين، عقل، نفس، نسل، مال) پيوند زده اند و تمام مذاهب اسلامي به روشني بر نقش مصلحت در احكام اوليه، احكام حكومتي و احكام مسائل مستحدثه اذعان دارند و بر اين اعتقادند كه مصالح واقعي همگي در راستاي مقاصد كلان شريعت هستند. بر اين اساس، تحقيق حاضر پس از روشن كردن اين اتحاد اصولي در ميان مذاهب اسلامي در زمينه بحث مصلحت، به نتيجه غير قابل انكار و غير قابل اجتناب اين مساله در اتحاد حكم تمام مذاهب اسلامي به وجوب حفظ وحدت مسلمانان و جوامع اسلامي بر اساس مصلحت معتبره ضروريه عمومي بر حفظ دين، حفظ نفس، حفظ ناموس و حفظ مال مسلمانان به عنوان مهمترين مقاصد شريعت و عدم امكان تخطي از اين حكم بر مبناي اصل مصلحت مورد پذيرش تمام مذاهب اشاره نموده و يكي از راه هاي مهم مقابله با دشمنان اسلام و اختلافات قومي و مذهبي و در پي آن به مخاطره افتادن اين مقاصد شرعي را در گرو حكم به وجوب حفظ وحدت براساس اصل مصلحت دانسته است.