جايگاه هويت اقوام ايراني و قوميت ها در برنامه درسي

كتاب هاي درسي يكي از ابزارهاي مناسب براي القاي هويّت فرهنگي(ملّي، قومي و ديني) در جريان تعليم و تربيت هستند؛ هر دولت و حكومتي بسته به نوع سياست هاي فرهنگي و ايدئولوژيك خود، بر نوع خاصّي از ابعاد هويّت فرهنگي تأكيد مي كند و احياناً ابعاد ديگر را در مراتب پايين تر دنبال مي كند و يا حتّي از آنها چشم پوشي مي كند. بدون شك يكي از مهمترين ابعاد هويّتي مردم هر جامعه اي هويّت قومي و ديني آنها است. انعكاس صحيح و به موقع مشخصّه هاي فرهنگي اقوام مختلف در كتاب هاي درسي به همراه انعكاس صحيح هويّت ديني و ملّي جهت ايجاد وحدت ملّي بين اقوام، مي تواند احساس عدم جدايي و در حاشيه بودن قوم ها را از بين ببرد. در اين پژوهش نحوه ي نگرش كتاب هاي درسي دوره ي ابتدائي نسبت به موضوع قوميّت و اقوام در ايران بررسي شده است تا مشخّص شود اقوام چگونه و با تكيه بر چه نوع مؤلّفه ها و مشخصّه هايي معرّفي شده اند و چه رابطه اي بين ابعاد مختلف هويّت ملّي، قومي و ديني برقرار شده است. بر اين اساس، پژوهش حاضر قصد دارد به تبيين جايگاه مفهوم هويت قوم در برنامه هاي درسي با استفاده از روش توصيفي و تحليلي محتوا.