بررسي ابعاد و نقش روانشناختي تعامل گرايي در برنامه هاي درسي دوره ي ابتدايي

تعامل گرايي نمادين نظريه اي براي مطالعه عمل ، تعامل اجتماعي و روان شناختي افراد براي جستجوي تصوير در حال ساخت توسط آنها مي باشد . بر اساس اين ديدگاه افراد به واسطه ي تعامل مداوم با يكديگر معني واقعيت را مي سازند و بازسازي مي كنند،در واقع اين نظريه تاكيد مي كند كه افراد واقعيات مورد قبول خود را بر مبناي سمبل هاي( نمادهاي) پيرامون خود از طريق تعامل با ديگران مي سازند. به عبارتي انسان ها مشاركت كنندگان فعالي هستند كه اجتماع را مي سازند و در موقعيتي كه درآن به سر مي برند به شكل فعالي به خلق معني مي پردازند .در الگوي تعاملي عامل اساسي در فرآيند فعاليت هاي آموزشي، حس دو جانبه ي بين آموزش دهنده و يادگيرنده است اصولاً در اين الگو آموزش دهنده انساني مسئول و فعال است كه سازماندهي محيط آموزش را بر عهده دارد، نظر خودش را بر يادگيرندگان تحميل نمي كند ، موجب گسترش فرهنگ مي شود و به خوبي ارتباط برقرار مي كند و به شاگردان اجازه مي دهد تا عقايد خودشان را بيان كرده و از آن دفاع كنند. او با ايجاد انواع روابط فردي و جمعي و نگرش مثبت به فعاليت هاي خلاق ، جريان آموزش را هدايت مي كند و به عنوان يك هدايت كننده و مسئول انعطاف پذيري دارد و دائما در صدد گسترش معرفت و آگاهي هاي حرفه اي و شخصي خودش هم هست. در اين الگو آموزش دهنده به عنوان فردي مقتدر و يا تصميم گيرند ه نهايي ايفاي نقش نمي كند بلكه نقش محققي پويا را دارد كه دائماً تمهيدات ، ارزش ها و مهارت هاي خودش و شاگردانش را گسترش مي دهد و در چنين الگويي فضاي آموزش محيطي مي شود سرشار از چالش ها، اما مملو از حس اعتماد و امنيت و احترام متقابل عنصر مهم انگيزه و روش يادگيري مشاركتي از ابعاد مهم اين شيوه مي باشد و از اين رويكرد در گروه هاي بازي و مسابقه ، فعاليت هاي تكميلي و عملي و حتي در روش بديعه پردازي جهت نوع آفريني و ارتقاء خلاقيت نيز استفاده مي گردد كه جايگاه و نقش ويژه اي در برنامه هاي درسي دوره ي ابتدايي دارد.