تاثير تجربه مستقيم طبيعت بر يادگيري محيطي

طبيعت و زيستگاه در تاريخ تكامل انسان مهمترين زمينه اي بوده كه كودك در طي سالهاي حساس شكل گيري خود با آن سر و كار داشته است. تجربه مستقيم و غير مستقيم طبيعت در كنار كودكان ديگر، تأثير گذارترين عامل در رشد فيزيكي، عاطفي شناختي، اجتماعي و حتي ارزشي انسان بوده است. در اين تحقيق مروري، شواهد و مدارك فراواني در خصوص اهميت تجربه مستقيم طبيعت در دوران كودكي ارايه شده است و علاوه بر توجه به ضرورت هاي تعامل كودكان با طبيعت براي رشد همه جانبه و سالم آنها در حيطه هاي شناختي، عاطفي، اجتماعي و ارزشي، مشخص گرديده است بيش از آنكه آموزش هاي رسمي تأثيري بر نگرشهاي محيطي افراد داشته باشند، نوع تجربيات سالهاي اوليه كودكي ارتباط معنا داري با نگرش هاي افراد و علاقمندي آنها به حفاظت از طبيعت در بزرگسالي دارد. اين مقاله بر اساس كتاب كودك و طبيعت :درسنامه مدرسه طبيعت، مصاحبه با عبدالحسين وهاب زاده؛ ايده پرداز مدرسه طبيعت در ايران و گزارش ها و سندهاي مرتبط با مدرسه طبيعت در ايران در سالهاي اخير تهيه گرديده است.