مقايسه­ي سيستم هاي سازه اي بتن­ريزي سنّتي و سيستم icf با استفاده از روش تصميم گيري چند معياره( با رويكرد پدافند غيرعامل، انرژي و اقليم)

از جديدترين سيستم هاي ابداع شده در صنعت ساختمان، استفاده از تركيب بتن آرمه به­عنوان عضـو باربر و پانل هاي پلي استايرن (EPS) به­عنوان قالب بتن و عايق حرارتي مي­باشند كه با نام ساختمان سازي به روش قالب هاي عايق ماندگار بتن معروف گشته اند. از ديرباز مصالح مختلف با مشخصات هندسي متفاوت و منطبق با طرح نهايي سازه بتن براي قالب بندي بتن مورد استفاده قرار مي‌گرفته كه اين قالبها پس از گذشت مدت زمان مشخصي از بتن ريزي و رسيدن بتن به حد معيني از مقاومت بر داشته مي­شدند. ايده­ي اصلي فن­آوري ICF، ماندگاري قالب­ها پس از بتن­ريزي و به عهده گرفتن نقش عايق در ديوارهاي ساختمان مي­باشد. در اين سازه تمام ديوارهاي پيراموني و بخشي از ديوارهاي داخلي، ديوارهاي برشي و باربر بتني مي­باشد كه نيروهاي برشي و ثقلي اعمالي به سازه را كنترل و منتقل مي كند. در اين مقاله با مقايسه­ي اين فناوري با فناوري بتن­ريزي سنّتي و مقايسه ابعاد مختلف آنها، ضمن نشان دادن برتري هاي نسبي اين روش به روش سنتي به نوعي مقدمّه اي براي امكان سنجي جامع تر براي استفاده از اين فناوري باشد. نكته­ي قابل ذكر اين است كه اين بررسي با دو روش تصميم­گيري تاپسيس فازي و AHP انجام شده است كه صدق نتيجه­هاي به­دست آمده را تصديق مي­نمايد.