سازمان يابي فضايي شهري در مناطق مرزي ( نمونه موردي: استان سيستان و بلوچستان )

مناطق مرزی نسبت به سایر مناطق كشور دچار عدم تعادل بیشتری در راستای سازمان یابی فضایی می باشند. در استان سیستان و بلوچستان به عنوان یكی از مناطق ژئوپولتیكی مهم كشور این نامتعادلی محسوس می باشد. لذا در این پژوهش به بررسی نحوه سازمان یابی فضایی شهرهای استان پرداخته شده است. روش تحقیق در این مقاله، توصیفی - تحلیلی است. تكنیك گردآوردی آمار و اطلاعات، با استفاده از روش های كتابخانه ای و استفاده از جداول آمارنامه ها می باشد. همچنین جهت طبقه بندی و تجزیه و تحلیل اطلاعات مذكور از رتبه اندازه لگاریتمی جهت ارزیابی تعادل در استان سیستان و بلوچستان پرداخته شده؛ همچنین به منظور ارزیابی وضعیت نخست شهری از پنج شاخص نخست شهری، دو شهر، شاخص گینزبرگ، چهار شهر مهتا و شاخص مامو و الوصابی بهره برده شده است. نتایج حاصل از بررسی نخست شهری با توجه به پنج شاخص نخست شهری، دوشهر، گینزبرگ، چهار شهر مهتا و مامو بیانگر این است كه پدیده نخست شهری در تمام دوره ها در نظام شهری استان وجود داشته است. توزیع لگاریتمی نظام شهری استان بیان می كند از سرشماری ۱۳۶۵ میزان R به عدد ۱ نزدیكتر شده و این نشان دهنده نزدیكی به تعادل دارد. همچنین، نمودار جمعیت واقعی با جمعیت مدلی انطباق بیشتری یافته است؛ با این حال، در شهرهای كوچك كشمكش جمعیتی هنوز مشاهده می شود.