بررسي نقش دولت در توسعه انرژي بادي در ايران با بهره‌گيري از مدل نفوذ فناوري

نياز مبرم انرژي هاي تجديدپذير به حمايت دولت، اهميت طراحي سياست حمايتي را به شدت افزايش داده است. هدف از اين سياست حمايتي، كاهش هزينه اين تجهيزات و رسيدن به نقطه رقابتي با ساير تكنولوژي هاي توليد انرژي الكتريكي مي باشد. يادگيري ناشي از كاربرد و تاثير افزايش توليد اقتصادي، عوامل موثر بر اين كاهش هزينه مي باشند كه اثر آنها به صورت نرخ يادگيري فناوري نمايش داده مي شود. از اينرو اين سياست حمايتي، هميشگي نبوده و با توجه به فشار مالي آن بر جامعه، لازم است كه از بهره وري معقولي برخوردار باشد. براي اولين بار به منظور بررسي بهره وري سياست حمايتي، در اين مقاله، منحني هزينه- منبع انرژي بادي در ايران محاسبه و نمايش داده شده است. علاوه بر اين، مدل يادگيري فناوري، مدل صدور مجوز و مدل تصميم گيري سرمايه گذاران، ساير اجزاي مدل نفوذ ارائه شده مي باشد. مدل تصميم گيري سرمايه گذاران، مبتني بر مدل راجرز ارائه و دسته بندي شده است. با استفاده از اين مدل، تاثير نرخ تضميني قراردادهاي بلند مدت و بوروكراسي اداري مراحل صدور مجوز بر رفتار سرمايه گذاران مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه سرمايه گذاران نسبت به ضريب تعديل سالانه نرخ قرارداد تضميني خريد واكنشي نشان نمي دهند. اما بوروكراسي اداري، تاثيري منفي بر مشاركت سرمايه گذاران داشته است.