بررسي ساختار خشكه دارها در جنگل هاي غرب گيلان

خشكه دار يك مشخصه مهم ساختاري جنگل هاي طبيعي و كهنسال مي باشد كه دامنه وسيعي از كاركردهاي اكولوژيك و بيوشيميايي را ايفاء مي-كند. هدف از اين مطالعه، بررسي مقادير كمي و كيفي خشكه دار در سري هاي دو و سه ناو اسالم گيلان بود. براي اين منظور كليه خشكه دارهاي سرپا و افتاده با قطر بيشتر از 5/ 7 سانتي متر بر اساس نوع گونه، درجه پوسيدگي اندازه گيري و ثبت شد. همچنين جهت طبقه بندي ساختاري، خشكه دارها در 4 طبقه قطري كم قطر، ميان قطر، قطور و خيلي قطور تقسيم شد. نتايج نشان داد كه مجموع ميانگين قطر برابرسينه، تعداد و حجم در هكتار درختان سرپا زنده مورد بررسي به ترتيب، 377 سانتي متر، 490پايه و 39 /564 متر مربع مي باشد. در حالي كه مجموع قطر، تعداد و حجم در هكتار مجموع خشكه دار به ترتيب 77 / 30 سانتي متر، 5/ 18 پايه خشكه دار و 49/ 62 متر مكعب در هكتار به دست آمد. گونه راش با 82 و 66 درصد به ترتيب بيشترين تعداد در هكتار خشكه دار سرپا و افتاده و با 37/ 72 و 96 درصد به ترتيب بيشترين حجم خشكه دار سرپا و افتاده را به خود اختصاص داد. همچنين نتايج تحقيق نشان داد كه طبقه قطري كمتر از 30 سانتي متر با 9 خشكه دار در هكتار بيشترين و طبقه قطري (45-30) با 5 /2 پايه كمترين سهم تعداد خشكه دار در هكتار را به خود اختصاص مي دهد. در مجموع نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه خشكه دار (سرپا و افتاده) به ترتيب حدود 13 و 10 درصد از تعداد و حجم در هكتار كل توده (سرپا زنده + خشكه دار) را به خود اختصاص مي دهد.