سواحل شمالي خليج فارس فرصتي براي تبلور مدنيت دريايي

The North Coast of Persian Gulf, an Opportunity to Generating the Marine Civilization

سكونتگاه هاي ساحلي از نخستين اجتماعات انساني هستند كه به موازات خط ساحل شكل گرفته اند. گستردگي سواحل شمالي خليج فارس و جزاير ايراني آن و با درك افتراق هاي چشمگير جمعيتي اين سواحل با كرانه هاي بسياري از مناطق آسيايي و جهان، توسعه اين سواحل نياز جديدي است كه ايجاد كانون هاي جمعيتي نظير متروپل ها و يا شهرهاي جهاني را توجيه پذير مي نمايد. از آنجا كه اين سكونتگاه ها به عنوان دروازه هاي اصلي و پيشاني ارتباطات برون مرزي كشور مطرح هستند، برخورداري از يك بافت سازمان يافته معرف هويت، فرهنگ و تمدن و توسعه يافتگي كشور خواهد بود. نگاهي گذرا به قطب هاي جمعيتي در سواحل شمالي خليج فارس نشان مي دهد كه بافت شهري مناسبي كه بتواند مباني سكونتگاهي را تعريف كند وجود ندارد. طرح اين موضوع لزوم سازماندهي سكونتگاه هاي كرانه اي را تبيين مي نمايد. بررسي و ارزيابي مطالعات انجام شده در سواحل كشور نشان از عدم سازماندهي فضايي اين بخش دارد. در اين پژوهش سعي شده است با اتكا به روش پديدارشناسي و به-كار گيري سامانه اطلاعات جغرافيايي شناسايي مكان هايي براي ايجاد كانون هاي جمعيتـي كه متضمن رشد و تعالي مدنيـت دريايـي باشد كانديد شوند. با توجه به موقعيت ويژه و اهميت نقش آفريني ايران در منطقه نبود يك هويت دريايي دركرانه هاي شمالي خليج فارس به خوبي احساس مي شود، لذا مي توان نتيجه گرفت كه اتخاذ يك مدل آمايشي دريايي ضروري است. نتايج حاصل نشان مي دهد كه: • ايجاد مدنيت دريايي يك ضرورت استراتژيك در توسعه دهه هاي آتي ايران است. • تعامل ساحل و دريا عامل اصلي در شكل گيري و يا احياء يك مدنيت دريايي به عنوان ضرورت مكمل تمدن قاره اي است و پويايي ايران را در صحنه هاي بين المللي تضمين مي كند.