ارزيابي توسعه گردشگري روستاي كندوان با استفاده از مدل چرخه حيات و تاثير آن بر ميزان كيفيت خدمات گردشگري

امروزه توسعه پايدار گردشگري به عنوان موتور محرك توسعه و عاملي جهت بهبود كيفيت زندگي جوامع درحال توسعه تلقي مي‌شود. اين در حالي است كه اين جوامع و مقاصد گردشگري آن‌ها در زمان‌هاي مختلف دچار تحولاتي بنيادي مي‌گردند كه ممكن است به توسعه يا افول دائمي گردشگري در آن مقاصد منجر شود. بنابراين شناخت چرخه‌ي عمر مقاصد گردشگري مي‌تواند از زوال و ناپايداري گردشگري جلوگيري كند. همچنين با شناخت چرخه حيات يك مقصد مي‌توان برنامه‌ريزي مناسبي براي آينده مقد گردشگري انجام‌داد، يكي از اين اقدامات مي‌تواند افزايش كيفيت خدمات گردشگري باشد. از اين‌رو، مقاله حاضر درصدد پاسخگويي به اين سوال كليدي است كه مناطق روستايي با پتانسيل گردشگري تاريخي-فرهنگي بر اساس مدل ارزيابي چرخه‌ي حيات در چه مرحله از توسعه قرار دارند و اين توسعه تا چه حد توانسته رضايت گردشگران از خدمات گردشگري را جلب نمايد؟ بدين منظور مقاله حاضر با هدف سنجش مراحل توسعه مقاصد گردشگري در روستاي تاريخي كندوان، با استفاده از روش توصيفي تحليلي و گردآوري داده با استفاده از پرسشنامه، پرداخته است. جامعه آماري بخش اول پژوهش 50 نفر دانشجويان و كارشناسان گردشگري هستند كه حداقل يكبار به روستاي كندوان سفر كرده اند. نتايج به دست آمده بيانگر اين مطلب است كه روستاي كندوان با ميانگين امتياز نهايي 736/0، كه با محاسبه‌ي شاخص‌هاي بي مقياس شده پرسشنامه در نرم افزار spss بدست آمده، در مرحله توسعه از مراحل ششگانه مدل چرخه حيات مقصد باتلر قرار گرفته است. در بخش دوم پژوهش تاثيرات اين توسعه بر رضايت گردشگران با استفاده از مدل سروكوال و پرسشنامه استاندارد با آلفاي كرونباخ 0.9 اندازه‌گيري شده‌است، جامعه آماري اين بخش از پژوهش 109 نفر از گردشگران روستاي كندوان در فصل اوج تقاضاي گردشگري هستند. نتايج پژوهش نشان دهنده شكاف منفي معناداري ميان انتظارات و تجربيات از خدمات گردشگري در روستاي كندوان است