نقش ميانجي تعهد صادراتي در ارتقاي فعاليتهاي صادراتي شركتهاي ايراني

در اقتصاد مدرن درجه توسعه يافتگي يك كشور رابطه مستقيمي با حجم روابط تجاري بين المللي آن دارد. امروزه اين سوال كه چگونه صادركنندگان مي توانند در حوزه بين المللي موفق شوند به يكي از چالش هاي اين حيطه تبديل شده است. برخي از مطالعات به گرايش هاي كارآفرينانه، نگرش و تمايل مديريت به اتخاد استراتژي هاي ريسك آميز در حيطه صادرات مي پردازند. اين مقاله قصد دارد با تكيه برتحقيقات پيشين، به بررسي تمايل شركت ها به استفاده از ظرفيت هاي مناسب (تعهد صادراتي) و تاثير آن در دستيابي به عملكرد صادراتي مطلوب و ورود هرچه موثر تر به بازار هاي جهاني را پرداخته و در ادامه تاثير عواملي چون منابع ساختاري، تجربه و شدت رقابت را از طريق تاكيد بر رويكرد منبع محور و نگرش اقتضايي، در بهبود عملكرد شركت ها در ورود و توسعه فعاليت هاي صادراتي شان با توجه به نقش ميانجي تعهد صادراتي مورد توجه قرار دهد. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمام شركت هاي توليد كننده مواد شوينده، پاك كننده ، بهداشتي و سلولزي و ماشين آلات وابسته عضو انجمن مربوطه است كه در مجموع 198شركت رادر بر مي گيرد. نرم افزار مورد استفاده در اين پژوهش SPSS 23 و Smart PLS 3.0 است. نتايج پژوهش نشان داد كه تعهد صادراتي با كارافريني صادراتي و عملكرد صادراتي رابطه مستقيم (مثبت) و معناداري دارد .همچنين رابطه ميان شدت رقابت و منابع با تعهد صادراتي تاييد شد.