بررسي تطبيقي صنايع دستي ايران و افغانستان

افغانستان به خاطر موقعيت جغرافيايي و توقفگاه جاده ابريشم محل تلاقي و پيوند تمدن هايي مانند چين، هند، روم بوده است. افغانستان به عنوان بخشي كه تا پيش از اين متعلق به ايران بوده، قطعاً در پيشرفت تمدن و هنر نقش بسزايي داشته است و به يقيين مي توان گفت، بخشي از صنايع دستي ايران امروز در منطقه افغانستان شكل گرفته و به اوج خود رسيده است. در نيم قرن گذشته، صنايع دستي به عنوان عامل بسيار مهم در توسعه همه جانبه كشورهاي در حال رشد شناخته شده است. توجه به صنايع دستي علاوه بر بالا بردن سطح اشتغال در جامعه و ايجاد درآمد، آثار مسقيمي در جهت احياي سنت هاي فرهنگ بومي و كمك به شكل گرفتن هويت ملي بر جاي خواهد گذاشت. امروزه صنايع دستي به عنوان ميراث مشترك بشري در سطح بين المللي عامل موثري براي نزديكي و همكاري تلقي مي شود و تجربياتي كه اين دو كشور (ايران، افغانستان) به آن دست يافته اند، پشتوانه اين همكاري و درك متقابل خواهد بود؛ امري كه پژوهش حاضر بدان خواهد پرداخت. شيوه پژوهش توصيفي تحليلي، بر اساس مطالعه اسناد موجود و شواهد تاريخي در ايران و افغانستان كه مورد بازخواني و تجزيه و تحليل قرار گرفته صوت پذيرفته است.