بررسي نقش شعر به عنوان يك عنصر تصويري بر روي ظروف سفالين ايران(از قرن 4 تا 7 هجري)

با استوار شدن پايه هاي شعر و ادبيات پس از ورود اسلام به ايران و منسوخ شدن ظروف سيمين، سفالگري وارد مرحله-اي جديد از حيات خود شد. در اين بين سفالگران با بهره جستن از خطوط و اشعار بر روي سفال از لحاظ بصري و حسي مخاطب را مجذوب خود ساختند. پژوهش حاضر با هدف مطالعه ويژگي و كيفيت بصري اشعار به عنوان مؤلفه-اي تصويري بر روي سفالينه هاي ايران، از قرن 4 تا 7 هجري انجام گرفته است. اشعار به كار گرفته شده در سفالينه ها حامل بياني عاشقانه، حماسي، عارفانه و.. بودند كه يا متعلق به شاعران بزرگي همچون نظامي، فردوسي، خيام و ... بودند و يا توسط خود هنرمند سفالگر سروده مي شدند. در اين پژوهش سعي شده است تا با بررسي خطوط و اشعار بر روي سفالينه ها نشان داده شود كه هنرمند با درك بالاي خود و با كمك گرفتن از اشعار به عنوان مؤلفه هاي بصري، مخاطب خود را براي رسيدن به دركي عميق تر از فرهنگ ملي و بومي ياري رساند. روش تحقيق حاضر توصيفي- مورد پژوهي است و با مطالعه كتابخانه اي و ميداني اطلاعات گردآوري شده، بررسي و تحليل گرديده است. در پايان تلاش شده تا نشان داده شود كه بهره گيري خلاقانه از ويژگي هاي بصري و معنايي شعر و نوشتار، براي تزئين سفالينه در پيام رساني فرهنگي موثر است و بستر مناسبي را براي درك زيبايي شناسانه مخاطب و تبليغ فرهنگ ملي و بومي مهيا مي سازد.