معرفي و مقايسه بخش انرژي در آيين‌نامه BREEAM با مبحث 19 مقررات ملي ساختمان ايران

يكي از نگراني كشور ايران كاهش منابع فسيلي و استفاده روزافزون از انرژي‌هاي تجديد ناپذير و آلودگي‌هاي زيست‌محيطي ناشي از آن مي‌باشد. صنعت ساختمان حدود 40 درصد از كل مصرف انرژي را به خود اختصاص داده است؛ كه با افزايش جمعيت و مدت زماني كه افراد در ساختمان سپري مي‌نمايند، باعث افزايش روزافزون تقاضاي مصرف انرژي شده است. در راستاي توسعه پايدار به‌منظور تأمين نياز امروز و نسل‌هاي آتي، احداث ساختمان‌هايي كه بتواند در اقليم‌هاي متفاوت از حالت پسيو ساختمان و انرژي‌هاي تجديد پذير استفاده نموده و عامل صرفه‌جويي در مصرف انرژي و امنيت تأمين تقاضاي انرژي شوند، حائز اهميت مي‌باشد. ساختمان‌هاي سبز داراي اين ويژگي مي‌باشند. از اين‌رو در اين مقاله به بررسي و مقايسه معيارهاي اولين آيين‌نامه ساختمان سبز در جهان، تحت عنوان BREEAM با مبحث نوزدهم مقررات ملي ساختمان پرداخته شده است. آيين‌نامه ساختمان سبز BREEAM با تشويق و اختصاص امتياز به ساختمان‌ها، به دنبال مدل‌سازي و تحليل بهتر انرژي ساختمان، به منظور كاهش مصرف انرژي و كاهش توليد كربن و توجه ويژه به تجهيزات و لوازم مورد استفاده در ساختمان مي‌باشد. وليكن در مبحث 19 مقررات ملي ايران، با تأكيد برعايقكاري پوسته خارجي ساختمان‌ها و بهره‌گيري از انرژي خورشيدي، به دنبال كاهش مصرف انرژي مي‌باشد و شاخصي به جهت اختصاص امتياز در نظر گرفته نشده و مشوقي براي سازنده ساختمان به جهت مدل‌سازي و تحليل انرژي و كاهش كربن توليدي نخواهد بود.