مذاكره با كفار از منظر قرآن

مذاكره با كفار به نحو مطلق مورد ردّ يا پذيرش قرآن نمي باشد بلكه مذاكره با كفاري كه ضد مسلمانان توطئه نكنند و خوي استكباري نداشته باشند جايز شمرده شده است؛ چرا كه اسلام، با ذات كفر در ستيز است و نه كافري كه قابل هدايت است.از سويي، خداوند دستور به مبارزه با عهدشكنان مستكبر مي دهد چرا كه موجب استهزاء دين خدا مي باشند. لذا تاكيد مي شود اسلام دعوت به مذاكره در زمينه مشتركات(انساني-اخلاقي) مي دهد؛ با اين وجود نفس رابطه با كفار نبايد به معناي مودت او و به جهت خرسندي از كفرش باشد. راز ممنوعيت پيوند ولايي هم اين است كه منحرفان از دين خدا دوست دارند كه شما كافر شويد و همسان آن ها باشيد. از ديگر شروط رابطه كافر اين است كه ارتباط با كافران نبايد براي كسب قدرت يا سركوبي باطلي ديگر باشد مگر اينكه هدف، دفع شرّ كفار باشد كه در اين فرض پيمان نظامي با آنها براي سركوب اشرار منعي نخواهد داشت. گاهي دفع باطل ضروري، ولي منحصر در برقراري ارتباط سياسي-اجتماعي با كافران است كه در اين حال نيز ارتباط با آنها محذوري ندارد؛ چنين ارتباطي تولّي نيست، ولاء محبت را نيز به همراه ندارد و اگر هم از مقوله دوستي باشد، به جهت كفر آنان نيست، بلكه براي آن است كه انسان هستند و با قدرتشان شرّي دفع شود. اسلام تعامل اقتصادي با كفار را نيز جايز مي داند چرا كه اين نوع داد و ستد دو طرفه است؛ مگر آنكه اين نوع تعامل به ضرر اسلام قلمداد گردد كه در اين صورت محل بحث و نظر خواهد بود.