تحليل فضايي شاخص هاي توسعه‌ي گردشگري در استان كهگيلويه و بويراحمد (مطالعه‌ي موردي شهرستان بهمئي)

گردشگري صنعتي است كه توسعه آن نيازمند آگاهي و شناخت كافي از مسائل و عوامل مؤثر اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي است. بدون آگاهي از امكانات موجود در هر منطقه، امكان برنامه¬ريزي و پيش بيني علمي و اصولي وجود نخواهد داشت. در واقع شناخت توان¬هاي طبيعي، اقتصادي، اجتماعي و غيره در هر منطقه، به برنامه¬ريز اين امكان را مي¬دهد تا براساس وضع موجود و توان¬هاي منطقه، توسعه و جهت آن را شناسايي كند. شهرستان بهمئي در استان كهگيلويه و بويراحمد است كه از لحاظ گردشگري - به خصوص گردشگري طبيعت گرا- استعداد ويژه اي دارد. با توجه با جلوه هاي فقر و كمبود اشتغال اين شهرستان از يك طرف و ظرفيت خاص گردشگري آن از طرف ديگر، مي‌توان از توسعة گردشگري جهت زدودن فقر و محروميت از اين شهرستان استفاده بهينة نمود كه تحقق اين مهم مستلزم شناسايي استعدادهاي بالقوة اين شهرستان در انواع گردشگري و همچنين بررسي اين مناطق مستعد گردشگري از لحاظ برخورداري از امكانات، زيرساخت‌ها و ديگر شرايط مناسب توسعة گردشگري، جهت برنامه ريزي مي‌باشد. در اين راستا، اين پژوهش با استفاده از GIS و AHP به شناسايي و پهنه بندي مناطق مستعد توسعة انواع گردشگري در شهرستان بهمئي پرداخته است و در نهايت مناطق مستعد هر كدام از انواع گردشگري را در 5 سطح به صورت درصدي از مساحت شهرستان پهنه بندي و محاسبه كرده است. نتايج حاكي از آن است كه استعداد اول شهرستان بهمئي در انواع گردشگري به گردشگري طبيعت گرا و بعد از آن به ترتيب به گردشگري عشايري و صنايع دستي، گردشگري تاريخي، گردشگري مذهبي و گردشگري علمي-تحقيقاتي اختصاص دارد. همچنين، مناطق و پهنه هاي برخوردار از امكانات و زيرساخت‌هاي مرتبط، لزوماً با مناطق مستعد گردشگري هم پوشاني ندارد.