جهانگردي ديني و نقش آن در توسعه فرهنگي با توجه به سفرنامه ناصرخسرو و ابن جبير

گردشگري ديني بعنوان يكي از شاخه هاي گردشگري فرهنگي همواره از مهم ترين راه هاي تبادل و تعامل فرهنگي ميان ملل و اقوام مختلف بوده است ، و بويژه در قرون اوليه اسلامي زيارت و ديدار اماكن مقدسه كه ريشه در باورها و اعتقادات مردمان داشته ، از مهمترين انگيزه هاي سفر به شمار مي رفته است. تاكيد اسلام مبني بر سير و سياحت در افاق و انفس اين انگيزه را تقويت كرده و بر توان آن افزوده است و جهانگردان مسلمان را بر ان داشته تا مشاهدات و تجربيات خويش را در سفرنامه گرد آوردند و به تبادل آموزه هاي خويش با ديگر مسلمانان و ترويج آن بپردازند. اين پژوهش به بررسي گردشگري ديني در سفرنامه ناصر خسرو جهانگرد نامي ايران در قرن پنجم هجري و ابن جبير جهانگرد عرب در قرن ششم هجري مي پردازد كه با انگيزه ديني گام در سفر نهاده اند . هر دو سفرنامه نويس به توصيف دقيق اماكن مذهبي و مراكز فرهنگي پرداخته اند اما تظاهر به دينداري و توجه ابن جبير به اماكن مذهبي بيش از ناصر خسرو است . يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه در ان روزگار اماكن مذهبي مهم ترين بخش از معماري شهر را در كنار بازارها به خود اختصاص داده اند و توجه روز افزون مردم به زيارت اماكن مذهبي حاكمان را واداشت كه همگام با توسعه نياز مردم بر تعداد مساجد و مدارس مذهبي بيفزايند.. و اين امر در گسترش و توسعه فرهنگي تاثير گذار بوده است.