نقش نشانه هاي فرهنگي درشكل دهي به فضاي معماري

در معماري امروز گاهي توجه به عملكرد بسياري از وجوه ادراكي فضاهاي معماري را در ارتباط با مخاطب كمرنگ كرده است.نشانه شناسي علمي است كه مي تواند به عنوان راهكاري براي بررسي چگونگي معنادهي به فضاها و معماري بشمار آيد. اصول نشانه شناسي كه در بسياري از علوم ادراكي ريشه دارد ا تكيه بر مفهوم دلالت ، موجب ارتباط هر چه بهتره مخاطب با فضاي معماري و گاهي باعث القاي احساس آشنايي مخاطب با فضا مي شود. در معماري ايران اين وجوه ادراكي و نشانه پردازانه از ديرباز مورد توجه طراحان و معماران بوده است. نقوش و تزيينات در كنار معماري گذشتگان مي توانند به عنوان منابعي براي بررسي نشانه ها مورد استفاده قرار بگيرند. اين تحقيق به بررسي نقوش و معماري و تأثير مفاهيم معنايي و نقش آنها به عنوان نشانه در تاريخچه معماري شوش به عنوان يكي از هسته هاي اوليه شهرنشيني در ايران و جهان پرداخته ،كه مي تواند در قالب فضاي معماري نمايان شود. معماري دوره هاي مختلف تاريخي در اين شهر حاوي لايه هاي ادراكي است كه در اشيا معماري و محصولات هنري اين مردمان قابل فهم و عرضه است. هدف از اين بررسي تبيين اصول طراحي معماري مبتني بر شناخت نشانه شناسانه است. از روشهاي پژوهش موردي و تفسير تاريخي جهت سامان دادن پژوهش و از روش اسنادي كتابخانه اي جهت گردآوري اطلاعات بهره برده شده است. نگارنده در پايان تحقيق بر اين باورند كه با استفاده از نشانه شناسي مي توان مفاهيمي كه ريشه در تاريخ و فرهنگ اين مردم دارند را ، در قالب طرح معماري(تببين فضا) ارائه كرد.