بررسي راهكارهايي جهت بهره مندي از حضور فيزيكي و روح و خصلت طبيعت در خلق آثار معماري

در عصر ماشين امروز و با به وجود آمدن كلان شهرهاي حاضر و موقعيت ساختمان هاي فعلي كه به علت ازدياد جمعيت چون لانه كندوان عسل انسان ها را در بر گرفته و از هيچ گونه شرايط محيطي طبيعي و سالم برخوردار نيستند و جايگزيني محيط هاي طبيعي و درختان با ساختمان هاي مرتفع موجب بروز مشكلات جسمي و روحي شهروندان شده است ، لزوم بازنگري نسبت به طبيعت در محيط زندگي و كاري ما بسيار حائز اهميت است. چراكه حضور طبيعت در حكم اعضاي تنفس براي شهرهايي مي باشد كه انباشته از محيط هاي متراكم ساخت وساز شده و ماشين هاي آلودگي ساز هستند. اما بايد ديد كه ما چگونه به اين فضاها مي نگريم آيا صرفا به آنها به ديد پارك هاي حال حاضر كه همچون تابلوهاي شهري در گوشه كنار شهرها با چند عدد درخت و سبزي وجود دارند و در كناري افتاده اند و صرفا از آنها استفاده تفريحي مي شود، مي نگريم يا نه آنها را به عنوان عنصري فعال و شهري و داراي عملكرد قبول داريم؛ اين مهم از طريق تلفيق طبيعت با دست ساخته هاي بشر يعني معماري با طبيعت دست يافتني است كه مي توان در طراحي ها به خلق فضاهاي سرزنده و مطلوب از طريق تلفيق فضاهاي سبز و محيط زيست با فعاليت هاي درون شهري پرداخت. علاوه بر بهرمندي از حضور فيزيكي طبيعت در خلق بناي معماري به عنوان بنايي زنده، آميزش روح و خصلت طبيعت با كالبد اثر معماري نيز، آن را به بستري مناسب براي همنوايي صميمي تر با طبيعت تبديل مي كند. اگر بنايي زنده باشد، ما همواره آن را زنده مي شناسيم، نه فقط در نشاط آشكاري كه در آن حضور دارد، بلكه در ظهور كالبدي خالصش نيز.