پديدارشناسي و پاسخ پرسشهاي ادراك در الگوي باغ ايراني

معماري ايرانيان با توجه به ويژگي منطقه ايي و بومي آن همواره درصدد بوده تا به بهترين نحو ممكن از امكانات محيط استفاده نمايد. باغ سازي از زمانهاي دورهمواره جزء جدا نشدني زندگي بشر محسوب مي شده. نظام معماري كه شامل تمامي نظام هاي كالبدي باغ، يعني نظام ساختار هندسي، نظام كاشت، نظام آب، نظام استقرار ابنيه، نظام نور و سايه و .... را ساماندهي مي كند و انتظام مي بخشد،در محيط آن نظام تمركز حواس را پديد مي آورد كه درك آنها به واسطه ي پديدارشناسي ميسر مي شود. بررسي نظام هاي باغ ايراني نشان داده است كه احساس محصوريت در باغ بيشتر حسي منتج از تمركز حواس در باغ ايراني است. در اين مطالعه سعي بر آن شده تا با بررسي ادراكات حسي از منظر پديدارشناسي و تاثير آن برفعاليت هاي انسان ها به مطالعه ي باغ ايراني پرداخته شود و پاسخگو بودن باغ در قبال پرسش هاي ادراكي به گونه ايي معرفيشود تا پس از شناخت باغ ايراني از منظر پديدارشناسي و پيكره مند كردن حواس، به بازآفريني خصوصيات آندر جهت طراحي فضاهايي كه حس مكان همواره بدون هيچ واسطه ايي قابل درك باشد، در بينابين زندگي امروزي دست زد چراكه روح انسان همواره نيازمند قرارگيري در فضاهاي فرح بخش و خلوت كردن با خود به دور از هياهوي شهرنشيني است،اما نتايج بدست آمده در اين تحقيق به سمتي مي رود كه اين خود انسان است كه در شكل دادن به محيط مساعد و مطلوب،دخالت دارد و در نهايت، تمركز حواس در باغ نيز هم بر خواسته از عناصر طبيعي و مصنوعي درون باغ است و هم منتج از خواست سازنده باغ. نظام معماري باغ ايراني، انتظام دادن و پيكره مند كردن به همه پنج حواس انسان در باغ را بر عهده دارد.