انعطاف پذيري درفضاهاي معماري

فضاهاي انعطاف پذير با ارضاي حس تنوع طلبي انسان امروز مي تواند مطابق بر اصول زيبايي شناسي بنا شود و رضايت كاربر خود را به دست آورد. در اين راهبرد پيشرفت تكنولوژي به دستيابي به فضايي مطابق با برنامه ريزي براي طراحي همگام با حفظ مؤلفه هاي زيبايي شناختي كمك شاياني به پيشبرد اين راهبرد نموده است. اين مقاله بر ان است تا با تبيين گونه هاي انعطاف پذيري و مفاهيم هر كدام ، امكان تحليل منظم و همه جانبه را فراهم اورد. در اين خصوص توجه به ويژگي هاي عملكردي، ساختاري و فضايي عناصر ثابت، نيمه ثابت و متغيير فضا، تعمق بيشتر در مفهوم انعطاف پذيري را ميسر مي سازد.ارزش هاي مفهومي انعطاف پذيري بيش از راه حل هاي حاصل از تحولات فناوري و قابليت توليد صنعتي ساختمان در طراحي موثرند. هدف اصلي اين پژوهش، شناسايي مؤلفه هاي كيفي محيط، ارزيابي و تحليل فضاي عمومي، در جهت بيان راهكارهاي اجرايي و عملي در طراحي معماري، براي دستيابي به افزايش انعطاف پذيري فضايي بوده تا بتوان ارتباط موثري ميان انسان و فضا يافت و فرصت تعامل و ارتباط، اشتياق به فعاليت، شكل گيري رويدادها، احساس امنيت، افزايش اعتماد به نفس و...ايجاد كرد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي و روش گرداوري اطلاعات اسنادي مي باشد ابزار گرداوري اطلاعات مشاهده بانكهاي اطلاعاتي و شبكه هاي كامپيوتري مي باشد.