بررسي مجتمع هايمسكوني اقشار كم درآمد در ارتقاي كيفيت محيطي

مسكن همواره و در طول دوره زندگي انسان، از اولين مراحل تاريخي زندگي بشر تا به امروز يكي از نيازهاي اساسي انسان بوده كه در راه تامين آن به اشكال گوناگون تلاش و كوششهاي فراواني نموده است. تامين مسكن را براي تمامي اقشار جامعه، به عنوان يكي از سرفصلهاي اساسي و اصلي كار خويش مدنظر داشته اند. كاركرد اصلي مسكن علاوه بر نقش آن به عنوان سرپناه، فراهم آوردن شرايط مطلوب براي خانواده به منظور تحقق فعاليتهاي خانوادگي است. مسكن مهم ترين كالايي است كه تامين آن(اعم از تملك و يا استيجار)، سهم معتني بهي از درآمد عامه مردم را به خود مشغول مي دارد، به گونه اي كه نوسانات قيمتي غير معمول در اين بخش كه به وفور در تجربه كشورها نيز يافت مي شود، باعث حذف قشر با درآمد متوسط وضعيف جامعه از زمره تقاضاي موثر شده و بعضا دسترسي به مسكن مناسب رابه يك آرزوي دست نيافتني مبدل مي سازد. هدف از تعريف مفاهيم و مولفه هاي كيفيت سكونتي شهر اين است كه يك نظريه كلي و عمومي در مورد يك مجتمع زيستي مطلوب ارائه شود؛ نظر هاي كه با هرگونه محيط انساني سازگار شود،به آن پاسخگو باشد و بتواند ارزشهاي عمومي را به عمليات خاص و مشخصي پيوند دهد و به ارتباط بين ارزشهاي انساني و شهركالبدي- فضا ي محدود شود. با بررسي و مرور ادبيات مربوط به ميزان رضايت از محيط سكونتي مشخص شده است كه درك ميزان رضايت از سوي شهروندان از كيفيت سكونتي تاثير فراگير در ميزان رضايتمندي اجتماعي و ايجاد محيطي مطلوب و پاسخده براي زندگي دارد. در اين ميان ارزيابي ساكنان از محيطهاي سكونتي شان مي تواند به عنوان يكي از مهمترين معيارهاي سنجش دستيابي به اهداف و ارزيابي ميزان موفقيت هر طرح شهري مطرح شود.