تحليلي بر نحوه كاربرد روشهاي بيان معنا در معماري

«ظاهر و باطن» يا «معنا و صورت» را مي توان دو مرتبه مهم از هر آنچه در عالم موجود است، دانست. معماري و اثر معماري نيز صورتي است كه در باطن خود داراي حقيقت و معنا مي باشد و مخاطب در مواجهه با اثر معماري، معنا و مفهوم مستتر در صورت را درك و دريافت مي نمايد. ارتباط صورت و معنا در معماري و مراتبي از معنا كه در معماري بروز و ظهور مي يابد؛ متفاوت و متنوع بوده و مخاطب با توجه به جهان بيني و همچنين قدرت ادراك خود، مرتبه يا مراتبي از معنا را در مي يابد. انتقال معاني از طريق صور محسوس، در حوزه هاي مختلفي نظير؛ ادبيات، فلسفه و هنر با روش ها و ابزارهاي گوناگون صورت مي پذيرد. برخي از اين روش ها قابل تعميم و تشخيص در معماري نيز مي باشند. هدف از اين پژوهش تبيين نقش معنا و روش هاي انتقال معاني در حوزه هاي مختلف و بررسي نحوه كاربرد آنها در معماري با تأكيد ويژه بر تمثيل، به عنوان يكي از مهمترين ابزارهاي بيان معنا، مي باشد. پرسش هاي اصلي پژوهش عبارتند از؛ روش هاي مختلف بيان مفاهيم و معاني كدامند؟ مهمترين روش هاي بيان معنا چگونه در معماري كاربرد مي يابند؟ نقش و كاربرد تمثيل در طراحي معماري چيست؟ نتايج اين تحقيق كه به روش توصيفي، تحليلي و با رويكرد كيفي انجام گرفته است نشان مي دهد؛ بيان معاني و مفاهيم در سطوح و مراتب مختلفي انجام مي گيرد. در معماري نيز معاني به اشكال و صور مختلف و با روش هاي متنوع تجلي مي يابند. يكي از مهمترين روشها استفاده از زبان تمثيل مي باشد. اين ابزار علاوه بر ايجاد تصويري عيني (مادي)، تصويري ذهني از مفاهيم نيز در انديشه مخاطب ايجاد مي نمايد و سبب ادراك بهتر معنا، توسط فرد مي گردد.