ساماندهي محيط هاي شهري در ارتباط با معلولين

يكي از هدف هاي بسيار مهم و اصلي بوجود آمدن محيط هاي شهري ايجاد مكان هاي مطلوب براي استفاده كنندگان از آن مي باشد. لذا طراحان و برنامه ريزان شهري بايد در برنامه ريزي ها و طراحي هاي خود، انعطاف پذيري و سازگاري محيط را با شرايط عموم مردم و توانايي هاي مختلف آنان در نظر بگيرند تا كاربران نيز به شهري كه در آن زندگي مي كنند تعلق خاطر داشته باشند و در آن احساس راحتي كنند. از طرف ديگر انسان موجودي اجتماعي است و در ارتباط با هم نوع خود استعدادهايش شكوفا و نيازهايش رفع مي شود. حضور انسان در جامعه يكي از ضروريات رشد و بالندگي او خواهد بود. دستيابي به معيار رفاه اجتماعي قابل قبول براي عموم به منظور اتخاذ تصميمات مناسب و قضاوت درباره نتايج سياست طرح ها يكي از ضروريات برنامه ريزي مي باشد ( هاروارد،39:1379) انواع معلوليت جسمي – حركتي . نابينايان و ذهني و رواني ميباشندكه مشكل ترين بخش كار طراحي شهري مربوط به ويلچر و نابينا است. زيرا ناشنوا همه قابليت هاي افراد سالم را دارد و فقط كافي است با تعبيه امكانات ديداري دركنار علائم صوتي نيازهاي اين گروه برطرف شود. مثلاً در ايستگاههاي اتوبوس و مترو يا در داخل اتوبوس و مترو و معابر شهري و در ساختمان ها و ادارات و با نصب تابلوهاي مناسب ثابت يا متغير و كامپيوترهاي لمسي اگر مشكل براي معلولين ويلچري حل شود براي معلولين نميه متحرك هم حل مي شود. دراين مقاله سعي شده است مشكلات معلولين از نظر حمل ونقل و ضوابط شهري مورد بررسي قرار دادو نسبت به حل مشكلات آن اقدانات الازم را انجام داد روش تحقيق به صورت كتابخانه اي مي باشد.