اثر بازخورد هنجاري، كلامي و خودكنترل بر تعادل مردان سالمند شهر اهواز

هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر نوع بازخورد (هنجاري، كلامي و خودكنترل) بر تعادل مردان سالمند شهر اهواز بود. جهت انتخاب نمونه از روش نمونه هاي در دسترس استفاده شد. در نهايت تعداد 30 نفر مرد سالمند انتخاب، و در سه گروه بازخورد هنجاري، كلامي و خود كنترل تقسيم شدند. روش اجرايي تحقيق بدين صورت بود كه ابتدا به منظور يكسان سازي شركت كنندگان پيش آزمون مربوط به تعادل ايستا (آزمون لك لك) و پويا (آزمون ستاره) به عمل آمد سپس آزمودني¬ها به صورت تصادفي در سه گروه تقسيم شدند. سپس گروه ها در شش جلسه و هرجلسه سه كوشش 10 تايي به اجراي آزمون هاي تعادلي پرداختند. فاصله استراحت بين هر كوشش براي هر سه گروه 2 دقيقه در نظر گرفته شد. نحوه اجراي بازخورد در گروه ها بدين صورت بود كه گروه خود كنترل بازخورد توسط آزمونگر در زماني كه آزمودني صلاح مي¬ديد ارائه شد، گروه بازخورد كلامي آگاهي از نتيجه را در طي هر اجرا دريافت كرد اما گروه هنجاري بعد از هر دسته كوشش، يك بازخورد هنجاري مثبت (غيرواقعي) بنا به ميانگين پيشرفت اجراي ديگر افراد گروه دريافت كرد. بعد از اتمام جلسات پس آزمون مطابق پيش آزمون به عمل آمد و نتايج ثبت گرديدند (05/0 p ). نتايج نشان داد بازخورد هنجاري، كلامي و خودكنترل برتعادل ايستا و پويا مردان سالمند شهر اهواز تاثير معناداري دارد (05/0 p ). همچنين بين بازخورد هنجاري و كلامي و خودكنترل در تعادل ايستا و پويا تفاوت معناداري وجود دارد و آزمودني¬هاي گروه هنجاري و خودكنترل عملكرد بهتري داشتند (05/0 p ). بنابراين به نظر مي¬رسد ارائه نوع بازخورد (هنجاري، خودكنترل) بتواند منجر به بهبود تعادل سالمندان شود.