بررسي ارتباط كيفيت زندگي كاري با تعهد سازماني كاركنان ادارات ورزش و جوانان استان اصفهان

يكي از مهمترين نگرش ها و مسائل انگيزشي كه امروزه با حجم گسترده اي مورد توجه مطالعات مديريت منابع انساني و رفتار سازماني قرار گرفته و در بهره وري نيروي انساني و عملكرد سازمان¬ها تاثير گذار مي باشد، تعهد سازماني و عوامل پيش بيني كننده موثر بر آن است (موسوي و مجيدي، 1392). در همين راستا يكي از مهمترين عوامل پيش كننده تعهد سازماني در سال هاي اخير برنامه هاي كيفيت زندگي كارى كه نقش اساسي و مهمي در افزايش بهره وري نيروي انساني و در نتيجه كارايي و اثربخشي سازمان ها و شركت هاي بزرگ بر عهده داشته است. برنامه هاي استراتژيك ارتقاي كيفيت زندگي كاري منابع انساني در سازمان ها يك رويكرد دورنگر و گسترده مي باشد. اين بدين معني است كه نيروي انساني كارآمد نقش محوري در تحول سازمان ايفا مي كند. بنابراين، عدم توجه به كيفيت زندگي كاري به طور غير مستقيم از طريق ايجاد خستگي و نارضايتي در كار، باعث كاهش روحيه كاركنان و افزايش غيبت از كار، ترك خدمت و تنيدگي رواني آنان مي شود. از طرفي سازماني كه به كيفيت زندگي كاري كاركنان خود توجه دارد، از مزاياي داشتن نيروي كار متعهدتر برخوردار خواهند بود و تعهد بيشتر نيروي كار به معناي بهره وري بيشتر نيروي كار مي باشد (هادي زاده و همكاران، 1393). حال پرسش اصلي اين تحقيق اين است كه آيا بين كيفيت زندگي كاري با تعهد سازماني كاركنان ادارات ورزش و جوانان استان اصفهان ارتباط وجود دارد؟.