بررسي تطبيقي مضامين مشترك حماسي در شعر فردوسي و ابوفراس حمداني

بررسي پيوند هاي ادب فارسي و عربي، يكي از ارزشمندترين موضوعات ادبيات تطبيقي به شمار مي رود، زيرا روابط تاريخي و فرهنگي ديرين ميان فارسي زبانان و ملل عرب مهم ترين عامل وجود پيوند ميان اقوام اين دو فرهنگ تلقي مي گردد. فردوسي يكي از نامدارترين شاعران ادب فارسي و صاحب اثر ارزشمند شاهنامه است. ابوفراس حمداني نيز يكي از شاعران دوره عباسي است. اين دو شاعر ابيات حماسي بسياري سروده و از اين رهگذر ميراثي گرانبها و جاودان از خويش به يادگار باقي گذاشته اند. تأمل و ژرف نگري در شاهنامه فردوسي و حبسيات ابوفراس حمداني ما را از وجود مضامين مشترك حماسي آگاه مي سازد. كنكاش ها در باب تأثير پذيري ابوفراس حمداني از شاهنامه فردوسي پيشينه اي را نشان نمي دهد. بنابراين به نظر مي رسد وجود مضامين مشترك حماسي ميان دو شاعر از باب توارد خاطر بوده است. پژوهش حاضر با نگاهي تطبيقي به اشعار شاهنامه و حبسيات ابوفراس حمداني، به شيوه تطبيقي به بررسي درون مايه هاي همسان و همگون حماسي دو شاعر مي پردازد. يافته هاي اين پژوهش بيانگر آن است كه هر دو شاعر در مضاميني همچون پهلواني، رجزخواني، سخن گفتن با خويش، وصف جنگ افزارها، وصيت، مرگ، مرثيه ثرايي، ميهن پرستي، ايمان به خدا و ...سخن سرايي كرده اند.