نقد و بررسي تطبيقي شخصيت سيندخت و سودابه در شاهنامه فردوسي

زبان فارسي با وجود شاهنامه فردوسي - كه به عنوان سند ملي ايران و ايرانيان است- نه تنها در ايران به استواري رسيد بلكه در جهان معرفي و نهادينه شد. شاهنامه يك جريان نبرد بين نيكي و بديست كه سر انجام نيكي پيروز مي‌شود. در اين مقاله به نقد و بررسي تطبيقي شخصيت سيندخت و سودابه، با توجه به نظريه‌هاي نوين علوم انساني مي‌پردازيم؛ در شكل‌شناسي و روان‌شناسي و ريخت‌شناسيِ افرادي، نه به عنوان شاخصِ انسان‌هاي كامل بلكه به عنوان شخصيت‌هاي مطرحي كه در پيچ و خمِ حوادث زندگي در دو بعد انساني، خير و شر، در تلاطم دنياي درون و برون و در متن داستان‌هاي شاهنامه، پرده از چهره‌ي خود مي‌گشايند و در تأثيرگذاري و تأثيرپذيري قادرند؛ درصحنة تاريخ بشريت به مظاهر و نمادهايي از تاريكي و نور تبديل شوند. شاهنامه، آيينة اين حقيقت است كه آفرينش حيات انساني، در بستر كشمكش قدرت من‌ها و فرامن‌ها و جنبه‌هاي ناخودآگاه آنيما و آنيموس شخصيت‌هاي پهلواني و قهرمانيِ مرد و زن شاهنامه، در روابط و كنش‌ها و واكنش‌هاي درونيِ وجود، توانسته اند رازها و رمزهاي زندگيِ خود را در بستر روساخت داستان چنان قرار دهند كه خوانندگان قادر به كشف حقايق و ژرف ساختِ داستان‌هاي حماسي و اسطوره‌اي فردوسي باشند، خواه در قالب شخصيت مرد خواه در قالب شخصيت زن.