جلوه‌اي از آموزه‌هاي اخلاقي در شاهنامه فردوسي

شاهنامه، مهم‌ترين سند عظمت زبان فارسي و روشن‌ترين گواه شكوه و رونق فرهنگ و تمدن ايران كهن و بنيان استوار مليّت ايراني است؛ شاهكاري است با موضوعاتي جامع و داستان‌هايي متنوع كه سراينده‌ي آن، جلوه‌هايي مختلف از ادبيات حماسي، غنايي و تعليمي را به نمايش مي‌گذارد؛ موضوعاتي همچون توجه به تعاليم ديني، پند و اندرز و نتايج اخلاقي پايان داستان ها، ستايش دانش و فضايل اخلاقي، در سراسر شاهنامه، فضايي تعليمي و اخلاقي را حاكم ساخته است. بينش فلسفي فردوسي، پيش از هر چيز، بينشي است اخلاقي كه با تكيه بر ارزش‌هاي جاويدان، امروز نيز معتبرند. آفريننده‌ي شاهنامه، از جمله افرادي است كه در ميان مردم و صاحبان انديشه به عنوان حكيم معروف است؛ امروزه، حكيم، به فردي اطلاق مي‌شود كه جدا از شخصيت علمي، معلم اخلاق نيز باشد. در اين مقاله، بنا بر ضرورت و اهميت نهادينه شدن فضايل اخلاقي در جوامع معاصر، بعضي ازفضايل اخلاقي همچون: خردورزي، دانش اندوزي، دادگري و نيز بعضي از رذايل اخلاقي همچون: آزمندي، رشك و دروغ، از ديدگاه فردوسي، مورد بحث و تحليل قرار گرفته است.