آموزه هاي اخلاقي، فرهنگي و تربيتي متأثر از آيات و روايات در داستان ضحاك

ميزان بهره‌وري شعرا و نويسندگان از آيات و احاديث در شعر فارسي به يك اندازه نيست. در متن‌هاي حماسي، عرفاني و تعليمي به ويژه در شاهنامه فردوسي مشحون از تأثير پذيري‌هاي گوناگون از قرآن، احاديث و روايات است. تأملات حكيمانه فردوسي در ميانه داستان سرايي طبع افسانه پسند خلايق را به تفكري عبرت آموز كشانده است و گاهي اندرز‌هاي خردمندانه‌اش مددكار ذهن پندآموز مردم گشته است. دل بستگي فردوسي به سرودن شاهنامه برخاسته از يك پيوند ديني، روحي و تربيتي است كه خاستگاه آن اجتماع و خانواده است، كه اميد صلات و عطاياي سلاطين در‌آن نمي گنجد. از شواهد تاريخي و اشاراتي كه فردوسي در شاهنامه دارد مي‌توان دريافت كه اين حكيم و فيلسوف و نابغه همه دوره‌هاي بعد از خود علاوه بر احاطه و تسلط بر ادب فارسي و عربي، در اشعار خود،‌آيات و روايات ديني و آموزه هاي اخلاقي بشر را مكرر در شعر خود بازتاب داده كه اين خود يكي از توانمندي‌هاي فردوسي است كه كمتر به آن پرداخته شده است. اين مقاله در اين راستا تلاش دارد گوشه اي از اين آموزه ها را در معرض ديد خوانندگان قرار داده تا هنر فردوسي را بهتر بشناساند.