تاثير مشاركت هاي فردي بر رفتار شهروندي سازماني در شرايط بحران ( مورد مطالعه:كاركنان شهرداري مشهد)

The impact of individual participation on organizational citizenship behavior in crisis situations (Case Study: Mashhad Municipality staff)

در عصر حاضر نيروي انساني يكي از مهمترين شاخص هاي پيشرفت و توسعه يافتگي جوامع بشمار مي رود وكشوري مي تواند مسير رشد و بالندگي را طي نمايد كه با مشاركت تمامي اقشار جامعه زمينه هاي لازم براي شكوفايي استعدادهاي نهفته و بهره گيري از امكانات مادي، انساني و فرهنگي جامعه را فراهم آورد. وقتي مشاركت در سازماني پياده شود، تمام كاركنان وجود خود را محترم، با ارزش، كارساز يافته و خود را در سرنوشت سازمان سهيم مي دانند و نسبت به سازمان تعهد پيدا ميكنند. بنابراين دخالت و مشاركت كاركنان در تصميم گيري هاي سازمان و بكارگيري نظرات آنان خصوصا در شارايط بحراني در عمل باعث افزايش حس مسئوليت پذيري و تعهد در قبال تصميمات اتخاذ شده مي گردد و مديران بايد كاركنان را در پيشبرد امور سازماني با توجه به صلاحيت و كارايي شان سهيم نموده و به نظرات آنها در خصوص مسائل سازماني احترام قائل شوند و از اين طريق تعهد كاركنان را به سازمان افزايش دهند. در بين ابعاد مشاركت فردي كاركنان در سازمان بويژه در شاريط بحران ، از منظر ميزان همبستگي با رفتار سازماني تفاوت زيادي وجود ندارد چرا كه ميزان همبستگي اين ابعاد تا حدودي نزديك به يكديگر مي¬باشد. با اين همه بعد مشاركت در ارائه پيشنهادات و ايده¬هاي نوآورانه (با ميزان همبستگي 0.548) نسبت به ساير ابعاد، همبستگي قويتري با رفتار شهروندي سازماني كاركنان دارد. سطح معناداري كليه آزمون¬ها 0.000 شده كه از 0.05 كمتر مي¬باشد و اين نشان مي¬دهد كه آزمون¬هاي برقرار شده معنادار مي¬باشند و مي¬توان به نتايج حاصل شده از پژوهش اتكا كرد.