سير تحول تكنولوژي از هوشمند و مجازي تا تعامل در معماري

با ظهور كامپيوتر و بروزگونه اي متفاوت از تعاملات بشري، راهي براي تغيير جهت تدريجي در افكار و ذهنيت معماران پديد آمد كه با شفاف كردن نيازها و تطبيق آنها با خواسته هاي انسان، در جهت پيشرفت به تعامل با تكنولوژي بپردازند. هدف از اين پژوهش اين است كه چطور آنچه را كه مي بينيم، مي شنويم و لمس مي كنيم و اطلاعاتي را كه دريافت مي نماييم فرآوري نماييم تا مردم ساعت هاي بيشتري با محيط معماري اطرافشان درگير شوند. چطور محيط معماري با استفاده كنندگان تعامل يا ارتباط دو طرفه برقرار نمايد و ديگر ديوار وكف و سقف فقط جدا كننده فضاهاي داخلي نباشند بلكه محلي براي ارتباط و تعامل با فضاهاي بيروني باشند. معماري معاصر به ناچار متأثر از فناوري هاي ديجيتال است. پيشرفت شتابان علم و فن آوري فرصت باز نگري و جمع بندي و ارائه تعريف واحدي از رويكرد معماران در مواجهه با پديده هاي نوين را سلب نموده است. در اين مقاله سعي مي شود با بررسي توصيفي و عملكردي معماران در استفاده از فناوري هاي نوين، تعريف جامعي از معماري تعاملي 2 ارائه نمائيم.