تأملي در سازوكار عملياتي تعميق الگوي پايه پيشرفت و ارائه يك روش

سرعت تحولات و رقابت جهاني در عرصه‌هاي سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي موجب شده است كه دستيابي به پيشرفت، يك فرايند از پيش‌انديشيده‌شده و نظام‌يافته باشد. در دوره گذار، آنقدر فرصت و منابع در اختيار ملت‌ها نيست كه مطابق ميل خود حركت كنند و عاقبت بخير شوند. به‌علاوه، همه الزامات، استلزامات و بايسته‌هاي مسير پيشرفت در آن واحد و در يك برهه معين داراي اولويت همتراز و همسنگ نيستند. يك مبنا، ايده، افق و تدبير قابل تجويز به همه ملت‌ها و دولت‌هاي خواهان ترقي در مسير دلخواه اين است كه از انواع منابع و سرمايه‌هاي خود به‌صورت بهره‌ور و كارآمد استفاده كنند. چنين تجويز جهان‌شمولي براي ملت تاريخي ايران، به‌ميدان آوردن همه داشته‌هاي مادي و معنوي سرزميني، ايران، و ديني، اسلام، است. آيا با اين فرمول جهان‌شمول مي‌توان پيشرفت كرد؟ پاسخ عقل، تجربه و دانش بشري به اين پرسش، منفي است. نوع و جريان عمليات و نگاشت نهادي- تشكيلاتي، مستلزم پيشرفت در رقابت با الگوهاي بديل و رقيب بوده و پيشروي به سمت افق‌ها و آرمان‌ها، نيازمند الگو و نقشه راه عملياتي است. در اين مقاله، با رويكرد انتقادي- ارشادي و به روش بارش فكري، زمينه بهبود الگوي پايه پيشرفت گوشزد شده است. بر اساس اين مطالعه، سند نهايي الگوي پيشرفت به‌مثابه يك نقشه راه عملياتي، بايد داراي دقت، شفافيت و قابليت فهم عمومي و نخبگاني و امكان‌پذيري اجرا و پايش داشته باشد. با استناد به وضعيت اسناد ملي و بخشي پيشين، حركت در چارچوب محتواي الگوي پايه پيشرفت فعلي، دشوار يا حتي غير ممكن، ارزيابي مي‌شود.