توسعه گردشگري، محملي براي صدور فرهنگ اسلامي-ايراني، تقويت اقتصاد درون‌زا، عدالت سرزميني و حفظ محيط‌زيست

گردشگري از پديده‌هاي مهم دوران جديد، يكي از منابع مهم اقتصادي و عامل مؤثري در توسعه فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي جوامع انساني است. ايران از جنبه جاذبه‌هاي گردشگري، داراي انواع اقليم‌ها، فضاها و فصل‌ها است و در اين زمينه با كشورهاي پيشرفته در صنعت گردشگري برابري مي‌كند. ايران از لحاظ ابنيه و آثار تاريخي، جزء 9 كشور نخست دنيا و از لحاظ جاذبه‌هاي طبيعي در ميان 10 كشور برتر دنيا قرار دارد كه نشان‌دهنده استعداد و قابليت زياد كشور در جهت رشد و توسعه اين صنعت است. طبق تعريفِ بخش‌هاي سند الگوي پايه پيشرفت، تدبير، تصميم عمل‌گرا و دورانديشانه‌اي با هدف ايجاد تغيير به سوي وضع مطلوب است. نويسنده در نوشتار حاضر قصد دارد مبتني بر ساختار سلسله‌مراتبي بخش‌هاي سند الگوي پايه پيشرفت و مسير گذار از وضع موجود به وضع مطلوب، با استناد به مفاد بخش‌هاي اين سند، تدبيري را ارائه نمايد. عنوان اين تدبير، «توسعه گردشگري، محملي براي صدور فرهنگ اسلامي-ايراني، تقويت اقتصاد درون‌زا، عدالت سرزميني و حفظ محيط‌زيست» است. گردشگري، محمل تعامل فرهنگ‌ها و تبادل فرهنگي است و جذب هدفمند گردشگران خارجي همراه با تبيين ضمني يا صريح آموزه‌هاي ارزشمند فرهنگ اسلامي-ايراني مي‌تواند اين فرهنگ را از درون كشور صادر كند. با عنايت به قابليت‌هاي كشور براي توسعه و ترويج اين صنعت، اقتصاد، به‌صورت دروني -علي‌الخصوص در مناطق روستايي كه مصدر گردشگري طبيعي هستند- تقويت مي‌شود. توسعه امكانات در مبادي گردشگري كه در تمام سطح كشور گسترده است باعث پراكنش متوازن امكانات و اشتغال مي‌شود و به عدالت سرزميني منجر مي‌گردد. مضاف بر اين، اگر بپذيريم كه گردشگري در عصر كم‌آبي، جايگزين مناسبي براي كشاورزي است با تحديد كشاورزي به محصولات اساسي به حفظ محيط‌زيست مي‌انجامد.