بازتاب سرمايه اجتماعي بر بهبود روابط دولت-ملت

اين مقاله تلاش مي‌نمايد با موضع تحليلي به بررسي بازتاب عناصر حياتي سرمايه اجتماعي در روابط ميان حاكميت با مردم در متن جامعه اسلامي و نقش آن در رسيدن به پيشرفت بپردازد. شكل‌گيري اعتماد در جامعه كه ثمره عدالت‌گستري كارگزاران است، به قانون‌مندي‌ شهروندان و ايجاد امنيت مي‌انجامد و در نتيجه، همراهي ميان ملت به عنوان كارفرما و دولت به عنوان كارگزار به انسجام اجتماعي و مشاركت آنها منتهي مي‌شود؛ بنابراين، اعتماد از شاخص‌هاي مهم سرمايه‌هاي اجتماعي محسوب مي‌شود و قابل تبديل‌شدن به سرمايه اقتصادي مي‌باشد. سرمايه اجتماعي، روابط توأم با شناخت و احساس مسئوليت است. عواملي سبب اعتمادسازي در روابط حاكميت با ملت مي‌شود كه از مبناي صحيح انسان‌شناسي استمداد كند. انسان‌شناسي صحيح، با بهره‌گيري از ارزش‌ها، بين لايه‌هاي شناختي و عزم و كنش انسانها پيوند برقرار مي‌كند. در اين رهيافت، خدامحوري، نقطه آغازين ايجاد اعتماد متقابل و مشاركت اجتماعي مي‌باشد. هدف بنيادي تحقيق، كشف و تبيين ماهيت روابط ميان مؤلفه‌هاي سرمايه اجتماعي از طريق بازنگري نظرياتي است كه افزايش حجم ساختاري شبكه‌اي را محور دستيابي به توسعه سرمايه اجتماعي معرفي مي‌كنند. نتايج كاربردي تحقيق، حاكي از آن است كه خدامحوري و بصيرت در لايه‌هاي شناختي جامعه به دستاورد مشاركت رهنمون مي‌گردد و با فرسايش آن، همكاري ملت و حاكميت و در نتيجه تحقق اهداف برنامه‌ريزي‌شده و متعاقب آن، كارآمدي نظام سياسي كاهش مي‌يابد. به اين ترتيب، بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي شناختي درون‌زا، به اعتماد، اقتدارملي و تعالي و پيشرفت كشور مي‌انجامد.