نگاهي راهبردي-آموزشي به نيروهاي مردمي در راستاي مبارزه با تروريسم

استفاده از نيروهاي مردمي در زمره ي مهمترين راهبردهاي دفاعي كشورهايي محسوب مي شود كه در معرض خطر تهاجم يا تجاوز دشمني قوي قرار دارند. اين سياست داراي دو بعد دفاعي و تبليغي است. در بعد دفاعي، كشور در معرض هجوم مي كوشد با افزايش منابع داخلي، بسيج نيروهاي مردمي و تسليحات و جنگ افزلر، برتري خود را بر توان نظامي بالقوه دشمن نشان دهد تا از اين رهگذر، او را از اقدام تجاوزگرانه يا از تداوم اشغال باز دارد وبا به رخ كشيدن نيروي مقاومت مردمي و قابليت آماده سازي نظامي از طريق بسيج دفاعي و تشكيل نيروهاي غير نظامي در اراده دشمن تزلزل ايجاد كند. در بعد تبليغي، اين استراتژي بر آن است كه به دشمن تفهيم كند كه هزينه اقدام به جنگ بيش از منافع متصور آن است و او را متقاعد سازد كه با مردمي روبرو خواهد شد كه از وحدت، انسجام، انگيزه دفاعي برخوردارند. روش تحقيق توصيفي تحليلي است. نيروي جنگ نامنظم عمدتاً از مردم غير نظامي تشكيل مي گردد و ممكن است از افرادي تشكيل شوند كه هيچ گونه آموزش رسمي نظامي نداشته باشند؛ بنابراين تهيه افراد آموزش ديده معضلي است كه يكان هاي جنگ نامنظم در ابتدا با آن مواجه هستند. در اوايل جنگ موارد فوق با ملاحظاتي چند در مورد عشاير نيز صدق مي نمود، ولي ايمان عشاير وتوانمندي و عشق آنان به زادگاه و مرز و بوم خود و مهمتر از همه آشنايي به زمين منطقه عمليات و توانايي آنان در تيراندازي با سلاح اين نقيصه را تا حد زيادي مرتفع مي نمود.