جايگاه برنامه‌ريزي استراتژيك و راهبرد توسعه منطقه‌اي (RDS) در الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت

توسعه منطقه اي كه به معناي بر آورده نمودن نيازهاي نسل كنوني؛ با لحاظ نمودن نيازهاي نسل هاي آينده در محدوده اي مشخص مي باشد، در صدد است تا تفاوت هاي كيفيت زندگي درون منطقه اي را كاهش دهد. چنين مفهومي زماني بيشتر ثمربخش است كه در قالب «فرايندي استراتژيك» هدايت شود. در اين ميان سند راهبرد توسعه منطقه‌اي (RDS) به عنوان ابزاري نوين و كارآمد براي دستيابي به توسعه پايدار مناطق بيشترين نياز را به برنامه ريزي استراتژيك احساس مي نمايد؛ بنابراين هدف اين پژوهش تبيين نقش و جايگاه تفكر، برنامه ريزي و مديريت استراتژيك در تسريع تحقق توسعه ي منطقه اي بوده است، چرا كه بدون در نظر گرفتن مناطق و پيشرفت آن ها بي شك نمي توان به پيشرفت ملي اميد داشت. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه با توجه به ضرورت توسعه يكپارچه، تحليل وابستگي سكونتگاه هاي انساني در سطوح منطقه اي، نقاط قوت و ضعف دروني و بيروني مناطق، نگاه راهبردي در تهيه برنامه هاي توسعه منطقه اي بسيار ضرورت دارد. توجه به برنامه ريزي راهبردي، ابزار حركت و هدايت آگاهانه به سوي توسعه ي موزون و تعادل هاي منطقه اي، استفاده از فرصتها و تقويت رقابت پذيري است.