تربيت مربي معنويت، راهكاري براي پايدارسازي الگوي پيشرفت

پيشرفت هر جامعه اي نيازمند الگويي منسجم و پايدار است كه بر اساس ويژگي هاي فرهنگ آن جامعه طراحي شده باشد. جامعه ايران جامعه اي ديني است كه معنويت يكي از اركان اصلي آن به حساب مي‌آيد. لحاظ كردن ركن معنويت در نگارش الگوي پايه پيشرفت به همين جهت اهميت يافته است؛ اما صرفا لحاظ كردن معنويت در الگوي پيشرفت نمي تواند باعث معنوي شدن جامعه و پايداري الگوي پيشرفت باشد بلكه اين هدف لازمه ديگري دارد. مقاله حاضر در صدد است تا نشان دهد كه سبك معنويت گرايي در جامعه ايران در حال تغيير است و علت آن فقدان دستگيري و مربيگري معنوي در سطوح عام است. مدعاي مقاله حاضر آن است كه اگر امر مربي گري معنوي (اعم از مددكاري، مشاوره، دستگيري، راهبري و پرستاري معنوي) در سطوح مختلف فعاليت نهادي و سازماني انجام نشود بستري براي عملياتي شدن وجوه معنوي الگوي پيشرفت در جامعه ايجاد نخواهد شد. در مقاله حاضر متولي اين نوع فعاليت حوزه علميه دانسته شده و برخي راهكارهاي عملياتي براي نهادينه سازي تربيت مربي معنويت ارائه شده است.