معرفت‌شناسي سياست و حكومت در انديشه سياسي امام خميني و پيشرفت ايراني-اسلامي

هر تحولي جهت پيشرفت و احياناً توسعه الزاماً نيازمند هماهنگي و تعيُن‌بخشي‌هاي حوزه رسمي سياست است. اصولاً عرصه رسمي سياست مي‌تواند روندهاي پيشرفت و يا احياناً توسعه را تسريع و يا منتفي كند. سياست به دليل قرار گرفتن بر فراز جامعه و اعمال قدرت بر آن مي‌تواند ورود به روندهاي تحول و پيشرفت را حتي در حوزه دروني خودش نيز تعيُن بخشد. در ايران نيز اين قضيه صادق است. با وقوع انقلاب اسلامي، مردم واجدِ توانِ تأثيرگذاريِ رسمي و مشروع بر حوزه رسمي سياست و حكومت شدند. اين امر قاعدتاً با وضعيت سياسي جديد و استقرار جمهوري اسلامي ارتباط قطعي داشت. جمهوري اسلامي نيز برخاسته از انديشه امام خميني و معرفت‌شناسي آن نسبت به حكومت، سياست، جايگاه مردم و در نتيجه تحول و پيشرفت در حيات سياسي ايرانيان بود. از آن‌جا كه معرفت‌شناسي عامل ارتباط شخص با دنياي بيرون و محيط پيرامون است، ما نيز بر چارچوب معرفت‌شناسي انديشه سياسي امام خميني و ويژگي و موضع آن در قبال تحول و پيشرفت در حيات سياسي متمركز مي‌شويم. در همين راستا پرسش مركزي خود را اين‌گونه مطرح كرده‌ايم كه چگونه مباني معرف‌شناختي انديشه سياسي امام خميني، به عنوان ايده غالب بر سياست و حكومت در ايران، راه ورود به روند پيشرفت دروني در حيات سياست را ممكن مي‌كند؟ در پاسخ نيز اين‌گونه فرض كرده‌ايم كه چارچوب‌هاي دروني معرفت‌شناختيِ انديشه سياسي امام خميني با نگرشي بومي، اسلامي و ايراني راه ورود به مسير تغيير و پيشرفت در حوزه سياسي را ايجاد مي‌كند و از اين مسير است كه ذخيره‌ي معرفت ذهني و اصول معرفت‌شناسي مورد نيازِ سياست جهت تعيُن‌بخشي به تصميم‌هاي سياسي كليدي براي وقوعِ پيشرفت و يا احياناً توسعه را ايجاد مي‌كند.