تحليل آراي انديشمندان معاصردر زمينه حدود مشاركت سياسي زنان در ايران

با پيروزي انقلاب اسلامي، شاهد حضور گسترده زنان در سطوح مختلف عرصه‌هاي سياسي بوده ايم. با اين وجود زنان تاكنون نتوانسته اند دركانون قانونگذاري و سطوح مديريتي كلان فعاليت چشمگيري داشته باشند و فعاليت آنها هيچ وقت از معاونت رياست جمهوري فراتر نرفته است. با وجود دستورات صريح اسلام و تأكيد بنيانگذار انقلاب و مقام معظم رهبري در مورد جواز مشاركت سياسي زنان، مجوز ورود زنان به بعضي از حوزه ها در هاله اي از ابهام بوده و اجماع كاملي در ارتباط با حدود مشاركت سياسي زن دربين انديشمندان اسلامي وجود ندارد. لذا به منظور ايجاد فهمي عميق و جامع از نظريات متفاوت مطرح شده در زمينه ي حدود مشاركت سياسي زن پس از جمع آوري تعدادي از كتب و مقالات مختلف كه توسط نظريه پردازان در اين حوزه به ثبت رسيده است به تحليل مضمون اين آثار پرداخته شده است. نتايج بيانگر سه دسته آراء در اين زمينه است. در نهايت با توجه به تحليل كيفي مضامين و مشاهده سه ديدگاه در بين انديشمندان شامل سنت گرا، تجددگرا و تمدن گرا نتيجه گرفته مي شود؛ مشاركت زنان در سطح تصديگري مناصب و مديريتهاي سياسي مورد تاييد دو گروه انديشمندان تجددگرا و تمدن گرا بوده گرچه از ديد تمدن گرايان اولويت بندي وظايف خانواده و اجتماع ضرورت دارد ولي از ديدگاه سنت گرايان، مورد پذيرش نمي باشد. همچنين مناصب سطوح كلان سياسي شامل رهبري و رياست جمهوري از ديدگاه تجدد گرايان مورد پذيرش و از نگاه تمدن گرايان مرجوحيت دارد.