گذري به منبع حيات (آب)، در آيينه زبان و ادبيات

آب از عناصري است كــه نزد ايرانيان مقدّس و ستايش شونده به شمار مي رفته است. در متون ديني براي آب جايگاه ويژه اي است، قرآن به عنوان مهم ترين و معتبرترين كتاب هدايت و رستگاري در موارد متعددي به آب اشاره دارد كه همه بيانگر ارزش و اهميت آب در زندگي است. آب اساس و بن مايه آفرينش و مايه حيات مي باشد و در تمام وجوه و جنبه هاي زندگي انسان حتي عقايد، باورها، آداب و سنن ملت ها نقش محسوسي داشته است، در فرهنگ فولكلور و ضرب المثل ها موارد پرشماري به آب اشاره شده است و دراشعار بسياري از شاعران آب به عنوان مظهرپاكي ولطافت نمودپيدامي كند. تركيبات ساخته شده با واژه ي آب وكنايات آن دليل براهميت ونقش آن درزندگي انسان بوده آن طوري كه اسماعيليان آب راعلم امام ناميده اند. دراين پژوهش ضمن بيان نقش اساطيري آب واعتقادات پيشينيان دراين خصوص، به تعدادي ازابياتي كه ازكلام گهربار شاعران پارسي گوي بيان گرديده اشاره شده است.