ارزيابي الگوهاي توسعه پايدار و بررسي پياده‌سازي الگوي مناسب توسعه در ايران اسلامي

براي رسيدن به توسعه، كوشش هاي عملي زيادي انجام يافته است. انديشمندان همواره كوشيده اند نظريه و تـئوري ارائه دهند تا علل و عوامل توسعه را بنحوي تبـيـين نمايند، طوري كه از يك طرف وضع موجود را بخوبي بيان نموده و از طرف ديگر به كشورهايي كه خواهان توسعه هستند، كمك نمايد تا مسير درست و ممكن براي حصول به توسعه را بيابند. الگوي توسعه پايدار كه از بعد پايداري فعاليت ها، پديده توسعه يافتگي را بررسي مي نمايد بعنوان يك الگوي توسعه فراگير مطرح است كه براي تبيين فرايند نيل به توسعه از توانايي قابل توجهي برخوردار است. در اين مقاله به توضيح مزيتهاي نسبي اين الگو در مقايسه با الگوهاي پيشين پرداخته شده و روش شناسي آن بيان ميشود. توجه به مقوله توسعه پايدار در سند چشم انداز 20 سال كشور و برنامه هاي توسعه اقتصادي اجتماعي و فرهنگي كشور بالخصوص در برنامه چهارم و پنچم توسعه بعنوان يكي از محورهاي اساسي مطرح شده بسيار مهم است. با عنايت به عدم وجود شفافيت كامل در بخش‌هاي مختلف توليد، توزيع و مصرف كالاها و خدمات و عدم وجود آمار و ارقام دقيق و بروز در بخش‌هاي فوق‌الذكر، هر گونه تلاش و كوشش جهت نيل به يك الگوي توسعه پايدار در ايران اسلامي در عمل موفقيت‌آميز نخواهد بود.