بررسي چالش‌هاي توانمندسازي نيروي انساني و تربيت فرهنگي در ايران

پيشرفت هر جامعه اي مستلزم بكارگيري علم در همه سطوح سياسي، اجتماعي، فرهنگي و تكنولوژيكي است و براي اينكه اين پيشرفت مستمر باشد، بايد عقلانيت را در بعد ابزاري آن بكار گرفت. اين فرهنگ علمي هنگامي كه با فرهنگ ملي منطبق شود، مقبوليت عام پيدا مي كند. انسان علمي و خردورز داراي ويژگيهايي همچون پديدارشناسي و فرآيند شناسي تفكر علمي، استنباط، شخصيت و اخلاق علمي با فرهنگ بهينه سازي بومي است كه توانمندي نيروي انساني را در منحصر نبودن تفكر فردي، مشاركت گروهي، تئوري حجم و كار كيفي و نوآور بودن تغييرات در حوزه پيشرفت قلمداد مي كند. اين چالشها همواره سدي در مقابل توسعه موازي شاخص هاي پيشرفت براي ايران شناسايي شده است. هدف اين مقاله اين است كه پيشرفت در اين حوزه را با اولويت سياستگذاري در چارچوب قوانين كه اولويت اجراي آن را بر دوش حاكميت مي گذارد و سعي در ارائه چشم انداز پيشرفت مستمر با توجه به ميراث متدلوژيها و كاربردهاي پيشين دارد. اين نوشته داراي رويكردي كاربردي و حل المسائلي به معضل تربيت نيروي انساني كارا مي پردازد و با روشي پيمايشي و قالب آكرونيك به موضوع نظر دارد.