عدالت اقتصادي و عدالت اجتماعي: مقايسه مناطق شهري و روستايي

عدالت اقتصادي يكي از مهم‌ترين پيش‌نيازهاي تحقق عدالت اجتماعي محسوب مي‌شود. بر همين اساس، هدف پژوهش حاضر، مقايسه درجه توسعه‌يافتگي مناطق شهري و روستايي استان‌هاي ايران در سال 1393 است. به منظور دست‌يابي به هدف پژوهش، داده‌هاي مورد نياز شامل ضريب جيني، نرخ تورم و نرخ بيكاري به تفكيك مناطق شهري و روستايي از گزارشات آماري، سالنامه‌هاي آماري و طرح‌هاي آمارگيري از نيروي كار مركز آمار ايران جمع‌آوري گرديده و درجه توسعه‌يافتگي با استفاده از شاخص موريس اندازه‌گيري شده است. نتايج نه تنها عدالت اقتصادي را نشان نمي‌دهد، بلكه گوياي نابرابري اقتصادي است. در بين مناطق شهري، بيشترين و كمترين درجه توسعه‌يافتگي به ترتيب به استان‌هاي خراسان جنوبي (با درجه توسعه‌يافتگي 629/0) و سمنان (با درجه توسعه‌يافتگي 303/0) و در بين مناطق روستايي، بيشترين و كمترين درجه توسعه‌يافتگي به ترتيب به استان‌هاي خراسان جنوبي (با درجه توسعه‌يافتگي 666/0) و مازندران (با درجه توسعه‌يافتگي 292/0) اختصاص دارد و درجه توسعه‌يافتگي استان صدرنشين بيش از دو برابر درجه توسعه‌يافتگي استان قعرنشين است؛ بنابراين و براي تحقق عدالت اجتماعي، فراهم نمودن زمينه‌هاي عدالت اقتصادي، ضروري است.