بررسي دين طبيعي در فقه اماميه ازمنظر حقوق شهروندي

از مسائلي كه همواره در طول تاريخ زندگي جامعه بشري بوده، وبا رويكرد حقوق شهروندي مي توان به آن نگريست ،موضوع رعايت اصول اخلاقي و در واقع ديني است كه خداوند بر افراد نسبت به خويش، طبيعت و همنوعان نهاده است. اگرچه مفاهيمي چون حق، دين، تعهد براي هر حقوقداني آشنا و ملموس است اما فقط آن دسته از حقوق و تعهدات واجد ضمانت اجرا هستند كه برخاسته از متون قانوني باشند. با اين وجود، حقوق و تكاليف ناشي از قواعد اخلاقي كه در ذهن و وجدان احساس ميشوند آنچنان زياد و آميخته با زندگي انسانهاست كه غيرقابل بياعتنايي و ناديده انگاشتن است. تحقيق حاضر با هدف بررسي دين طبيعي در فقه اماميه ميباشد. اصولاً دين طبيعي صورتي است از مسئوليت، كه وجدان اجتماعي، پاييدن آن را الزامي ميداند. مسئوليتي كه در برخي نظامهاي حقوقي و فقهي، صرفاً تكليفي اخلاقي است و در برخي ديگر ماهيتي فقهي پيدا ميكند. با استفاده از مباني فقهي، حقوقي، ميتوان گفت قاعده منع دارا شدن بلاجهت يا منع اكل مال به باطل، بهترين تاسيس حقوقي و ديني است كه مبنا و ماهيت دين طبيعي را تبيين مي نمايد، بنابراين باتوجه به بنابراين بررسي منابع فقهي نشان ميدهد كه در آيات و روايات فراواني به بررسي موضوع دين و تعهد ديني پرداخته شده است. و اين موضوع هم از لحاظ فقهي و حقوقي مورد توجه قرار گرفته است.