طراحي بهينه‌ي شبكه هاي آبرساني مبتني بر توسعه‌ي شهري با استفاده از الگوريتم ژنتيك چند هدفه‌ي خودسازگار شونده

Optimal design of water supply networks in urban-based development using multi-objective genetic algorithm self-lubricating

متناسب با رشد جمعيت و توسعه فيزيكي شهرها، شبكه هاي آبرساني نيز بايستي توسعه پيدا نمايند. در طراحي سنتي شبكه هاي آبرساني فرض بر اين است كه كل شهر به طور يكجا و در يك زمان مشخص شكل گرفته و به طور يكجا و در يك سال مشخص توسعه پيدا مي‌كند. در واقعيت، توسعه‌ي شهرها به صورت تدريجي و فاز به فاز در بازه هاي زماني مشخص رخ مي‌دهد. در نظر گيري اين واقعيت در طراحي شبكه هاي آبرساني باعث به وجود آمدن نوع جديدي از طراحي به نام طراحي چند فازي مي‌شود. اين شيوه‌ي نوين طراحي با حفظ سرمايه مالي و صرف نظر از هزينه كردهاي غير ضروري، منجر به ارائه طرحي ارزانتر نسبت به طراحي سنتي مي‌شود. در تحقيق حاضر با معرفي يك شبكه آبرساني كوچك و در نظر گيري شيوه‌ي نوين طراحي چند فازي، نشان داده خواهد شد كه استفاده از الگوريتم ژنتيك چند هدفه كه در آن قيود مساله بهينه سازي به صورت خود سازگار شونده (آداپتيو) ارضا مي‌شود باعث بهبود نتايج نسبت به استفاده از الگوريتم ژنتيك چند هدفه اي است كه در آن قيود با اعمال ضرائب جريمه ارضا مي‌شود.

Proportional to population growth and physical development of cities, water supplies will also be developed. In fact, the development of cities and the gradual phase-to-phase occurs at specified time intervals. In view of this fact in the design of water supply networks creates a new type of design is called a multiphase design. This new mode designed to maintain financial capital, regardless of unnecessary spending, resulted in a plan is less expensive than the traditional design. the use of multi-objective genetic algorithms in which constraints are satisfied by imposing penalty factors.