شهر هاي اسلامي

shahr hay eslami

واژه «مدينه» اشاره به اولين مدل شهر اسلامي دارد، شهر پيامبر خدا حضرت محمد (صل الله عليه و آله) كه در سال 622 تا 623 ميلادي برپاداشته شد. ابونصر فارابي (950-870ميلادي) در اثر معروف خود با نام «مدينه فاضله» با الهام از شهر پيامبر با ارائه مدلي پرداخت، فارابي يادآور مي‌شود كه واژه «مدينه» بر دانش قانوني، قومي، اجتماعي، سياسي و مذهبي اشاره دارد و به دنبال تغيير و شفاف‌سازي تجارب انساني‌تر مي‌باشد. پيشنهاد او اينست كه واژه «مدينه» ايده‌هاي خودمختاري، حكومت، استقلال، الگو بودن و جمعيت را كه ويژگي‌هاي شهر اسلامي است با خود به‌همراه دارد. به دليل اين‌كه مدينه ارائه‌دهنده تجارب هم‌افزاي هجوم به نسل‌هاي ساكنان شهري بوده‌است، پيشنهاد يك مؤسسه قوي از جانب ابن خلدون (1406-1332ميلادي) براي بازتاب انتقادي و فكر به ارتباط دروني شرايط وجود شهر صورت گرفت. ابن خلدون با نوشتن پيرامون مسائل شهر يادآور مي‌شود كه «عمران» (فرهنگ، سكونت و زمان) در واقع «ميراث اجتماعي هم‌افزاي گروهي از مردم است كه در نهادها و فعاليت‌هاي رسوم مختلف در زمان و مكاني خاص» مي‌باشد. اين پژوهش داراي ماهيّتي «تبييني» است و از سوي ديگر با توجه به كليت موضوع، رويكرد حاكم بر اين پژوهش «كاربردي» مي‌باشد. در نهايت ما دريافتيم كه چهار عنصر يگانه شده سكونت، مذهب، حكومت و تجارت براي امتي واحد ترجمان شهر اسلامي است.