بررسي آموزه محبت به دشمن در اسلام و مسيحيت

حيات انساني سرشار از واقعيت‎هاي تلخ و شيرين است، از جمله پديده ناگوار و شوم زندگي انسان‏ها «دشمني» بين آنهاست. ازجمله گروه‎هايى كه در طول زندگى و به حكم ضرورت در برابر انسان قرار مى‏گيرند و بخشى از عمر و گاهي سراسر زندگى انسان را به خود مشغول مى‏كنند، كسانى هستند كه با انسان دشمني پيدا مى‎كنند كه گاهي اين دشمني سير عادى زندگى انسان‎ها را مختل مى‏كند و انسان را از مهمات زندگى بازمى‎دارد. در اين ميان دولت‎ها، مكتب‎ها و نحله‎هاي گوناگون براي اصلاح اين امر سازوكارهاي متفاوتي را به منصۀ ظهور رساندند. طبيعتا آثار متفاوتي را نيز در برداشته است. دو دين آسماني اسلام و مسيحيت با تكيه بر آموزه محبت سعي بر پيشبرد اهداف خودشان دارند. از جمله اين موارد؛ توجه به نقش فضيلت محبت در نظام اخلاقي‎شان است كه تنها با مباني ديني قابل توجيه است. با بررسي ديدگاه اسلام در مورد محبت در مي‎يابيم كه محبت از جمله فضايل اخلاقي شمرده مي‎شود، از منظر اسلام معرفت و حكمت مقدم بر محبت و زمينه‎ساز آن است. در انديشه فضائل اخلاقي مسيحيت در مورد محبت، آن را فضيلتي الهياتي مي‎داند بلكه برترين فضايل است. نتيجه آن كه هر دو دين محبت را از فضائل اخلاقي مي‎دانند. با اين تفاوت كه اسلام محبت بر حكم عقل و بودن مصلحت مبتني نموده است. اما در مسيحيت خود محبت اصل و اساس است بلكه بالاترين فضائل الهياتي محسوب مي‎شود. نوشتار حاضر آموزه محبت به دشمن در اسلام و مسيحيت را مورد واكاوي قرار مي‎دهد. نوشتار حاضر با روش تحليلي- انتقادي به بررسي آموزه محبت به دشمن در اسلام و مسيحيت مي‎پردازد.