حقوق حيوانات؛ بود حقوقي در مسيحيت و بهبود حقوقي در اسلام (پويشي فلسفي-اخلاقي در حقوق حيوانات)

امروزه دكترينِ «الهيات زيست محيطي» بيترديد از جمله مؤثرترين ديدگاه هاي جوهري بر ساحت هنجارسازي زيست محيطي در نظامهاي عقلانيت متعارف ميباشد. وفق بازخوانيِ اين گفتمان در دو سطح «اسلاميت» و «مسيحيت»، ‌مفهوم «نفع بشر» و يا تركيب «نفع-ارزشمنديِ ذاتي» به عنوان ملاكات اخلاقى-حقوقي در حوزه اساسي سازي «حقوق حيوانات» مبنا قرار ميگيرد. اين نگاره، ‌با رويكرد مطالعات كتابخانه اي و روش توصيفي-تحليلي، ‌به بررسي ابعاد گوناگون حقوق حيوانات در نگاه «اخلاق و گزاره هاي تكليف مدار مسيحيت و اسلام» ميپردازد و در عرصه ي تبدّل «هنجارهاي اخلاقي زيست محيطي» به «بايستيِ حقوقيِ آن» بدين نتيجه دست مييابد كه مبناي نفع-انگار در نگرش مسيحيت نميتواند به عنوان مبناي فلسفي «هنجارهاي حقوق محيط زيست» قرار گيرد، ‌چندانكه پس از اين، ‌اشاره به جزئي از حقوق حيوانات گواهي بر عدم وجود يك رويكرد جامع به حقوق حيوانات در انديشه مسيحيت است. رويكرد زيست محيطي اسلام نسبت به حيوانات به عنوان منظومه اي «متعادل و متوازن»، ‌«جامع» و بر مبناي نگرش «ذاتي-ابزاري» ارزيابي ميشود.