نوع‌دوستي در اسلام و مسيحيت

هدف پژوهش كنوني بررسي مقايسه اي نوع‌دوستي اسلام و مسيحيت با تاكيد بر آموزه هاي قرآن و عهد جديداست. روش پژوهش مقايسه اي از نوع توصيفي –تحليلي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند كه نوع‌دوستي جايگاه مهمي در نظام اخلاقي برآمده از اسلام و مسيحيت دارد و براي ساختن جامعه‌اي كامل و آرماني، كه يكي از اهداف مهم اديان الهي و پيامبران خدا است، لازم است. هر دو بر آن هستند كه روحيه احترام به ديگران و نوع‌دوستي را بايد تقويت كرد. دوست داشتن ديگران همسايه پس از دوست داشتن خداوند مهم‌ترين حكم ديني است. نوع‌دوستي در زندگي اجتماعي نمود آشكار پيدا مي كند؛ اين در صورتي است كه در آيين مسيحيت به مسائل اجتماعي به ويژه مسائل مربوط به حكومت و سياست كمتر پرداخته مي شود در صورتي كه در اسلام، برخلاف مسيحيت، هر مسلماني نسبت به سرنوشت كل جامعه خود مسئوليت دارد. نوع‌دوستي نتيجه محبت است و سر منشاء محبت حقيقي هم خداوند است كه ريشه در رحمانيت و مهرباني او دارد. پيامبر اسلام(ص) و عيسي مسيح، به ترتيب، واسطۀ اين فيض اسلام و مسيحيت هستند. اما در مورد محوده محبت، مسيحيت اعمال محبت را حتي در مورد دشم و حتي صاحبان رذيلت‌هاي خلقي گسترش مي دهد، اما اسلام، هرچند عفو را بر انتقام ترجيح مي دهد اما «تولي» و «تبري» يا به عبارتي «حب» و «بغض» را به‌عنوان دو بال تعالي و پيشرفت بشر در مسير رسيدن به سعادت حقيقي مي داند. در هر دو دين خدمت به مردم نمونه بارز نوع‌دوستي است. خدمت به خلق، مقدمه قرب الهى و نوعى عبادت تلقى شده است و به هراندازه كه انسان در بعد معرفت حق تعالى رشد و تكامل پيدا كند، در خدمت به مردم، بيشتر عشق خواهد ورزيد. زيرا براي او خدمت به خلق جداى از بندگى خالق نيست. خدمت رسانى داراى ارزش ذاتى است و همانگونه كه خدمت به مومن ازارزش والايى برخورداراست، خدمت به غير مومن نيز ارزش است.